Son buluşma..

Ayrılıktan sonra ki ilk buluşma… 
Sözcüklerle anlatılamaz içimdeki fırtına.. 
Seni gördüm.. Gülümsedim.. 
Sonra soğuk bir merhabalaşma.. 
Hiç bir şey olmamış gibi hava, su muhabbetlerimiz.. 
Sonra yine atışmalar.. 
Son görüşüm olacak sanıyordum. 
O yüzden bu sefer doya doya baktım.. 
Her ne kadar dokunamasam da.. 
Fark etmedin ama yakındım sana. 
‘Üşüdün sen gidelim’ deyişin ölümümdü sanki.. 
Ama sen farkında değildin. 
Gitmek istemiyordum.. 
Soğuktan donsam da orada asırlarca durabilirdim o an farkındamıydın sevgilim? 
İçimdekileri dökmek istedim sana, sen ‘Susacak mısın? ’ dediğin an.. 
Konuşamadım.. Kelimeler boğazında düğümlenir ya insanın.. Öyle kalakaldım.. 
Zor da olsa söyledim seni ne çok sevdiğimi.. 
Bir o kadarda kırıldığımı.. 
Bir de sana son kez de olsa sarılmak istediğimi.. 
Sarıldık.. 
Son defaymış gibi.. 
O yüzden tutamadım gözyaşlarımı güçsüz yanım çırılçıplak kollarındaydı artık sevgilim.. 
Durak.. 
Son durağa bırakışındı belki de beni.. 
Sarıldık ve o an ömrüm boyunca unutamayacağım bir andı.. 
‘Çok sevdim seni.. ’ deyişin.. Ve dönüp gidişin.. 
Ben yol boyunca sensiz yaşayamayacağımı düşündüm.. 
Eve hiç gitmesem,telefonları kapatıp ortalardan kaybolsam.. 
Eve gitsem bundan sonra sensiz geçecek ömrüme bir nokta koysam mı diye.. 
Çok düşündüm… 
Sensiz asla olamam ben.. 
Bitmesin Gözde bırakmayacağım seni dediğin o mesajda uçurumdan bir kez daha döndürdün beni belki farkında değildin.. 
Seni çok seviyorum sevgilim….

16 aralık 2009