Hay- At !

Hayat !

Sen ne doyumsuz rüzgarsın??
Her seferinde getirdiklerinden fazlasını götürüyosun, kök salmaya çalışırken ben çiçek açacaken dalarımı kırıyosun.

Belki o dallarda bir kuşun yuvası vardı, umutları, emekleri..
Belki çevremdeki insanlardan o çiçeklerden meyveler oluşmasını bekleyenler vardı..

Ben genç bir fidanım hayat anla bunu..
Doğduğumdan beri beni ordan oraya sürükledin durdun, bırak artık kök salayım..
Hep fırtınalarla geldin bana, hep sonbaharla..

Ne zaman bir güneş yaratsam kendime baharımı yazımı kışa çevirdin..
Şimdi söyle…
Doymadın mı rüzgarım?

Yorulmadın mı beni yormaktan he?

Sen var ya sen..
Kiminin hikayesinde Ha-yat’sın..
Benim gibilerinse aman sakın okumadan Hay-at !


27 Ekim 2010
02:06

Gözde Özhan