Her şey yazarak başlar, küçük bir merhaba mesajı ile..
Sonra sohbet koyulaşır harıl harıl yazarsın hiç görmediğin birine..
Yüzyüze olsan böyle muhabbet edemezsin belki.
Daha sonra bir an gelir özlersin sohbetini bu uzaklardaki merhabanın..
Alışmışsındır bir çok şey paylaşmışsındır..
Kendini ona açmakla kalmayıp kalbini açmışsındır..
Kendi şehrinden ilk kez hevesli ayrılmak istersin, yapamazsın.
Mesafelere küfredersin, yatışmazsın.
Bir kez olsun yüzünü görmek istersin, gözlerine bakmak, sarılmak..
O an sana yazarken nasıl olduğunu bilemezsin, onun nasıl olduğunu bildiğin bir anın olsun istersin..
O üzgün mü, o neşeli mi, o sinirli mi bilemezsin..
Mutluluğunu paylaşmak isteyeceğin anlar olur boynuna atlayamazsın..
Canı sıkkın olduğunda ona sarılıp güç veremezsin..
Hasta olduğunda bir nane limon yapamazsın..
Uzaktan eli kolu bağlı bir şekilde durursun öyle, nasıl olduğunu anlamaya çalışarak..
‘Boş ver uzak zaten’ler duyulur çevreden.
Sen boş veremezsin, boş vermek kolay değildir bilmezler..
Sadece hayal edersin..
Nede olsa ;
SEVMEYE ENGEL DEĞİL MESAFELER..
28 Kasım 2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder